Anna Fríða Gísladóttir, markaðsstjóri Dominos, er í vinnunni nánast allan sólarhringinn. Kærastinn er orðinn vanur því að hún svari fyrirspurnum og kvörtunum út um allan bæ, jafnvel á meðan þau sjálf eru úti að borða. Samt er hún dugleg að njóta þess að vera til. Hún þekkir af eigin raun hvað lífið getur verið hverfult, en hún missti föður sinn 19 ára gömul.
Anna Fríða hefur í nógu að snúast við að halda utan um Dominos á samfélagsmiðlum, skipuleggja herferðir og taka þátt í vöruþróun, sem felur að miklu leyti í sér að smakka pítsur. En það eitt og sér getur stundum verið strembið, að hennar sögn, sérstaklega þegar hún ætlar að reyna að halda sig í hollustunni.
Hinn dularfulli tístari
Einhverjir muna kannski eftir því þegar Anna Fríða steig fram í dagsljósið á síðasta ári sem hinn dularfulli Dominos tístari. Og varpaði þar með ljósi á mál sem valdið hafði mörgum heilabrotum. Þá hafði Dominos á Íslandi vakið athygli á Twitter um tíma með skemmtilegum tístum og hnyttnum tilsvörum, ásamt skjótri þjónustu við viðskiptavini. „Ég fékk allt í einu símtal frá blaðamanni mbl.is sem vildi ræða við mig um samfélagsmiðla og markaðssetningu og þá uppljóstraðist leyndarmálið,“ segir Anna Fríða og hlær. Reyndar var aldrei um raunverulegt leyndarmál að ræða og hún sem tístari fór ekki huldu höfði sem slíkur. „En eftir þessa uppljóstrun virðist fólk vita eitthvað um Dominos á twitter. Ég fæ stundum að heyra: „Hei, ert þú ekki Dominos stelpan?“ Það er svolítið súrrealískt.“
Í vinnunni allan sólarhringinn
Anna Fríða hefur starfað hjá Dominos í rúm tvö ár, en hún byrjaði í 50 prósent starfi á síðasta árinu sínu í háskólanum og var svo ráðin fullt starf að námi loknu.
„Þetta er mjög fjölbreytt og krefjandi starf. Við erum bara tvö í markaðsdeildinni og það er mikið að gera. Ég er í raun í vinnunni 24 tíma á sólarhring. Kærastinn hefur alveg þurft að venjast því að þegar við erum úti að borða eða að fá okkur bjór þá þarf ég kannski að svara einhverjum manni í Mosfellsbæ sem fékk ekki pepperoni á pítsuna sína. Við erum fyrst og fremst þjónustufyrirtæki og þurfum að vera til staðar fyrir viðskiptavinina. Það skiptir ekki máli hvort það er aðfangadagur eða einhver annar dagur,“ segir Anna Fríða en hún svarar viðskiptavinum bæði í gegnum twitter og facebook. Það fer bara eftir því hvar kvörtunin eða fyrirspurnin berst.
Alltaf hress
Anna Fríða er miðbæjarskvísa í húð og hár og sleit barnsskónum á Freyjugötunni þar sem hún og móðir hennar bjuggu saman, þangað til Anna Fríða keypti sér sjálf íbúð í Vesturbænum fyrir þremur árum. Hún átti góða æsku og var vinamörg – sem hefur ekki breyst. „Ég hef alltaf verið mjög hress og átt auðvelt með að eignast vini. Og einhvern veginn enda ég alltaf í einhverjum nefndum hvar sem ég fer. Aðallega skemmtinefndum,“ segir hún hlæjandi og kemur það blaðamanni ekki á óvart miðað við hvernig hún kemur fyrir – opin, glaðleg og drífandi. Hún lætur ekkert stöðva sig og telur sjálf að það hafi haft sitt að segja að hún sé alin upp af einstæðri móður, Kristínu Jóhannesdóttur, skólastjóra Austurbæjarskóla, sem hefur verið henni góð fyrirmynd.
Lífið tók völdin
Eftir að hafa lokið stúdentsprófi frá Verzlunarskóla Íslands og slysaðist Anna Fríða í viðskiptafræði í Háskóla Íslands, eins og hún orðar það sjálf. „Öll persónuleikapróf sem ég tók sögðu að ég ætti að verða leikkona, en ég var ekki alveg til í það. En besta vinkona mín var á leiðinni í viðskiptafræði og ég hugsaði með mér að hún væri alltaf svo sniðug, og ákvað að gera eins. Ég var sko á málabraut í Versló og vissi ekki einu sinni hvað diffrun var. Fyrsti tíminn sem ég mætti í var bókfærsla og ég skildi ekkert. En þetta kom fljótt og ég fann að námið átti vel við mig,“ segir Anna Fríða sem vill meina að lífið hafi einfaldlega stýrt henni á þann stað sem hún er í dag, frekar að hún hafi stýrt lífinu þangað. Bæði hvað varðar nám og vinnu.
„Ég man þegar ég var yngri, að spá í hvað ég ætti að verða þegar ég yrði stór, þá leitaði ég ráða hjá mömmu. Spurði hana hvernig hún hefði valið sér nám og starfsvettvang. Hennar svar var: „Lífið bara gerðist“ og mér fannst það ömurlegt ráð á þeim tíma. En svo er það nákvæmlega það sem ég er að lifa eftir í dag. Ég held að það sé nefnilega ástæða fyrir öllu sem gerist í lífinu,“ segir Anna Fríða hugsi en skellir svo upp úr. „Ég vil alls ekki hljóma of „spiritual“ því ég er svo langt frá því að vera þannig týpa.“
Missti föður sinn
En Anna Fríða hefur gengið í gegnum erfiða tíma þar sem einmitt þessi hugsunarháttur hjálpaði henni mikið. „Ég missti pabba minn þegar ég var að verða 19 ára og lærði mjög mikið af því,“ segir Anna Fríða, en faðir hennar, Gísli Reynisson athafnamaður, lést langt fyrir aldur fram eftir skammvinn veikindi. „Það var mjög sorglegt og þetta var ömurlegur tími. Ég upplifði alls konar flóknar og erfiðar tilfinningar. Það erfiðasta er ekki að hugsa til baka um þann tíma sem ég fékk með honum, heldur að hugsa um tímann sem ég mun aldrei fá. Svona lagað minnir mann á hvað lífið er hverfult,“ segir hún einlæg. „En lífið verður samt að halda áfram. Maður gefur sér tíma til syrgja og það er alltaf sorg yfir því að pabbi sé ekki til staðar, en á einhverjum tímapunkti verður maður að hugsa; þetta er eitthvað sem gerðist og ég get ekki breytt því, nú þarf ég að lifa með þessu. Sem ég er að gera í dag.“
Allt önnur manneskja í dag
Að missa föður sinn gerði Önnu Fríðu enn þakklátari fyrir það góða fólk sem hún hefur í kringum sig. Sérstaklega er hún þakklát fyrir mömmu sína og ömmu sem hafa alltaf verið til staðar. En fjölskyldan hennar er mjög náin. „Foreldrar mínir skildu þegar ég var mjög ung og ég er alin upp af mömmu og ömmu, þannig ég missti pabba ekki af heimilinu. Við pabbi vorum samt alltaf í góðu sambandi, þó hann byggi mikið í útlöndum,“ segir Anna Fríða sem tekur jafnframt fram á að hún eigi æðislega föðurfjölskyldu sem hafi reynst henni vel og henni þyki mjög vænt um.
Hún segist vera allt önnur manneskja í dag en hún var áður en faðir hennar lést. „Ég veit samt ekki hvort ástæðan er sú að pabbi dó á þessum tíma eða hvort þetta hefur bara verið eðlilegt þroskaferli. Ætli það sé ekki blanda af ýmsu. Ég væri mikið til í að hann gæti séð hvað ég er allt öðruvísi í dag en þegar ég var 18 ára.“
Fjarsamband í heilt ár
Anna Fríða er í sambandi með Sverri Fal Björnssyni, en rúmt ár er síðan þau kynntust formlega í röðinni fyrir utan skemmtistaðinn Prikið eftir að hafa vitað af hvort öðru um tíma. Þau hafa verið í fjarsambandi nánast frá því að þau byrjuðu saman, en það hefur gengið ótrúlega vel, að hennar sögn.
„Það var mjög áhugavert að fara í fjarsamband, en þegar við vorum nýbyrjuð saman þá komst hann inn í nám í Svíþjóð. Ég var ekki tilbúin að hætta í minni vinnu til að flytja út með honum. Ég hafði ekkert að sækja þar. Okkur báðum fannst líka fáránlegt að hann hætti við þetta góða nám sem hann var kominn inn í. Þannig við ákváðum að gera þetta svona. Ég styð hann í því sem hann er að gera og hann styður mig í því sem ég er að gera. Það hefur bara virkað mjög vel og við erum ansi gott par,“ segir Anna Fríða og brosir. Það fer ekki á milli mála að hún er ástfangin. Nýkomin heim frá Svíþjóð þar sem parið eyddi nokkrum góðum dögum saman.
„Svo má maður ekki gleyma því þegar maður í sambandi að maður er líka einstaklingur,“ bætir hún við. „Maður má ekki setja allt líf sitt á pásu þó makinn sé að gera eitthvað. Auðvitað er gott að vera sem mest saman ef maður er ástfangin en ef það er ekki hægt þá lætur maður hlutina ganga einhvern veginn öðruvísi upp.“
Eins og í bíómynd
En nú er fjarsambandinu að ljúka og Anna Fríða hlakkar til að fá sinn mann heim. Þá tekur reyndar ekki við prófraun sambúðar því Sverrir flutti eiginlega inn til hennar á fyrsta stefnumótinu. Þau náðu því að búa saman í smá tíma áður en fjarbúðin hófst. „Þetta var bara eins og í bíómynd. Við smullum saman á fyrsta deiti. Sátum og töluðum saman til klukkan sex um morguninn.“
Einblínir ekki á lífsgæðakapphlaupið
Eftir að hafa gengið hinn hefðbundna menntaveg, farið í menntaskóla og í beinu framhaldi í háskólanám nýtur Anna Fríða þess nú að vera bara í vinnu og hafa frelsi til að gera það sem hana langar – þegar hana langar. „Íslendingar eru mjög uppteknir af lífsgæðakapphlaupinu. Ég tek örugglega þátt í því að einhverju leyti – jafnvel ómeðvitað. En ég reyni að einblína ekki á það. Ég vil bara lifa lífinu fyrir mig. Og ef maður er hamingjusamur þá hlýtur maður að vera að gera eitthvað rétt. Hvort maður er hamingjusamur með Iittala glas eða Ikea glas, það skiptir engu máli,“ segir Anna Fríða sem telur einnig mikilvægt að hafa trú á sjálfum sér, þora að gera mistök og að hrósa sjálfum sér þegar vel gengur.
Mynd/Rut
Viðtalið birtist fyrst í amk, fylgiblaði Fréttatímans
