Sólveig frumsýnir leikverkið Sóley Rós ræstitæknir um næstu helgi. Verkið er saga raunverulegrar konu sem býr fyrir norðan og allur textinn í verkinu kemur frá henni. Sólveig segist tengjast karakternum á margan hátt, þá sérstaklega sem manneskja.
„Leikritið er samið út frá viðtali sem við tókum við konu sem býr fyrir norðan og starfar þar sem ræstitæknir. Ég og María Reyndal, meðhöfundur verksins og leikstjóri, höfðum heyrt sögu þessarar konu í gegnum vinkonu Maríu og fannst hún svo mögnuð að við ákváðum að athuga hvort við mættum búa til leikverk úr henni,“ segir Sólveig Guðmundsdóttir leikkona sem frumsýnir leikverkið Sóley Rós ræstitæknir í Tjarnarbíói þann 10. september næstkomandi. En verkið er í raun saga umræddrar konu, sögð með hennar eigin orðum. „Öll orðin, allur textinn í verkinu er meira og minna beint frá henni. Við höfum nánast ekki bætt neinum textann við en unnum dramatúrgíuna. Og þó sagan sé hennar þá höfum við frelsi til að túlka hana á sviðinu,“ útskýrir Sólveig.
Upplifði missi á meðgöngu
Konan tók strax vel í að saga hennar yrði sögð í leikverki þegar Sólveig og María höfðu samband við hana. Sagan hafði legið þungt á henni og hún vildi deila henni. „Í okkar leikverki segir hún áhorfendum sögu sína frá því hún eignast sitt fyrsta barn, 15 ára gömul. Hún er bæði mamma og amma og hefur lifað margt. Hún á börn með nokkrum mismunandi mönnum og frásögn hennar hverfist um börnin og mennina í lífi hennar. Svo lendir hún í því að missa barn á meðgöngu og verkið fjallar að miklu leyti um það hvernig fólk vinnur úr sorginni og hvernig þessi atburður hefur áhrif á hennar lífssýn og lífsspeki. Hún var flutt með sjúkraflugi til Reykjavíkur og lögð inn á Landspítalann og bæði upplifði hlustunar- og samskiptaleysi á spítalanum. Ég held að ástæðan fyrir því að hún vilji deila sinni sögu sé að hún vilji reyna að breyta hlutum. Það er bæði margt mjög fyndið og margt mjög sorglegt í verkinu. En „Sóley Rós“ segir mjög skemmtilega frá, hún kann að færa í stílinn. Hún tekur áhorfandann í ferðalag,“ segir Sólveig til að útskýra um hvað leikritið fjallar.
Tengir við persónuna
Hún segir það hafa verið mjög spennandi að setja sig í fótspor þessarar konu. Upphaflega átti verkið að vera einleikur, en þar sem konan talar mjög mikið um manninn sinn, og þetta er líka saga hans að miklu leyti, var Sveinn Ólafur Gunnarsson fenginn til að túlka hann.
Aðspurð hvort hún tengi við konuna að einhverju leyti, segist Sólveig vissulega gera það. „Að ganga með barn og eiga barn, það auðvitað breytir manni. Konan í leikverkinu upplifir líka mikinn missi og gengur í gegnum sorgarferli. Og sorgin er hluti af lífinu. Hverskonar missi sem
fólk gengur í gegnum, hvort sem það er ástvinamissir eða skilnaður eða stórt áfall þá er alltaf eitthvert sorgarferli sem þarf að ganga í gegnum. Ég tengi við karakterinn á þann hátt, sem manneskja.“
Alltaf starfað sjálfstætt
Sólveig lærði leiklist í London og útskrifaðist árið 2002. Hún hefur alla tíð starfað sjálfstætt sem leikkona í fjölbreyttum verkefnum. „Ég vinn í grasrótinni og hef haft tækifæri til að búa til verkefni sjálf. Sem er mjög skemmtilegt. Ég hef meðal annars verið að vinna í Hafnarfjarðarleikhúsinu, með Óskabörnum ógæfunnar, GRAL, Tíu fingrum og fleiri sjálfstæðum leikhópum. Árið 2006 stofnaði ég leikhópinn Kvenfélagið Garpur, sem setur upp þetta verk. Markmið leikhópsins var að skoða hlutverk og hlutverkaleysi kvenna á sviði og utan sviðs. Þessi sýning – Sóley Rós ræstitæknir – rammar það ansi vel inn. Hvaða búning við setjum líf okkar í og hvernig við teiknum það upp,“ segir Sólveig.
„Það er mjög spennandi og hentar mér vel að starfa sjálfstætt. Þá hefur maður líka tækifæri á að skrifa verkið sem mann langar til að vinna að og vera með puttana í heildarmyndinni, allt frá fyrstu drögum að hugmynd og þar til ljósin eru slökkt. Maður er með allt hjartað í verkinu. Ég er farin að skrifa meira og meira upp á síðkastið og mér finnst það mjög gaman.“
Ætlaði að verða læknir
Sólveig ætlaði reyndar aldrei í leiklist heldur ætlaði hún alltaf að verða læknir. „Ég fór í MR og ætlaði mér alltaf í læknisfræði eða hjúkrun. Ég kem nefnilega úr læknafjölskyldu. Svo dróst ég inn í Herranótt og heillaðist af orkunni í leikhúsinu. Þessi samvinna, að vera með og vinna með skemmtilegu fólki – ég fékk bara bakteríuna. Ég er samt alltaf að hugsa um að ég verði nú að fara að gera eitthvað fullorðins. Þetta var nefnilega aldrei eitthvað sem ég ætlaði að gera. En lífið leiðir mann í allskonar áttir. Ég er mjög glöð í vinnunni minni og ástríðufull fyrir leikhúsinu. Með hverri sýningu sem ég vinn að hugsa ég alltaf að þetta sé sýningin sem muni breyta heiminum. Svo kemur næsta sýning og þá er ég líka handviss um að sú sýning muni breyta heiminum.“
Útilokar ekki heilbrigðisgeirann
Þrátt fyrir það er eitthvað við heilbrigðisgeirann sem heillar. „Ég gæti stundum alveg hugsað mér að fara í hjúkrun. Ég er líka alltaf öðru hvoru að leika sjúkling í munnlegum læknaprófum, þar sem verið er að kenna læknum að taka sögu og hlusta á sjúklinga, og á hverju ári hugsa ég með mér að ég ætti bara að skella mér í læknisfræði. En læknanemarnir verða yngri og yngri með hverju árinu, svo ég er kannski orðin of sein,“ segir hún kímin. En framtíðin mun leiða það í ljós hvort hún láti slag standa. Framundan hjá henni eru að minnsta kosti þrjár leiksýningar, en leiksýningin Who is the daddy? með leikhópnum Pörupiltum, sem hún er hluti af, verður líka sýnd í Tjarnarbíói í haust. Þá stendur til að sýna aftur leikritið Illsku eftir Eirík Örn Norðdahl, sem Óskabörn ógæfunnar settu á svið í Borgarleikhúsinu í apríl 2016. „Illska var sett á plan aftur því það losnaði óvænt pláss í Borgarleikhúsinu en sú sýning er algjört dúndur. Bæði falleg og spennandi ástarsaga en líka mikil ádeila.“
Í fjarbúð með eiginmanninum
Um þessar mundir er Sólveig nánast að vinna allan sólarhringinn, en það er sem betur fer ekki alltaf þannig. Hún reynir að passa sig að taka frí inn á milli. Á sumrin starfar hún svo á allt öðrum vettvangi. „Ég er leiðsögumaður uppi í Þríhnúkagíg. Það er hálfgert frí fyrir mig. Ég er úti í náttúrunni og í fríi frá leikhúsinu. Það er alveg magnað að fara ofan í þennan helli. Þetta er eins og að fara inn í álfahöll. Fyrst þegar ég fór þarna ofan í og var að labba með fólkið til baka, þá fann ég að fólk var svolítið breytt. Og ég hugsaði að þetta er væri
nákvæmlega eins og þegar maður sér gott leikhús, það breytir manni.
En vinnan mín í leikhúsinu er auðvitað líka áhugamálið mitt,“ segir Sólveig sem reynir að nota frítímann sinn með fjölskyldunni, en hún á tvær dætur, þriggja og sex ára, með manni sínum. „Hann er skoskur og býr erlendis, þannig hann er á tveimur stöðum. En ég á góða fjölskyldu sem stígur inn í þetta með okkur. Ég er líka með góða barnapíu og stelpurnar koma stundum með mér í vinnuna,“ segir Sólveig um það hvernig hún lætur hlutina ganga upp þrátt fyrir að vinna stundum myrkranna á milli. Með eiginmanninn í Skotlandi. Hún segir fjarbúðarfyrirkomulagið henta þeim hjónum vel, og hún þekkir varla neitt annað. Hann er leikstjóri þannig þau hafa líka mikinn skilning á vinnutörnum hvors annars.
Komin í garðrækt
Þrátt fyrir að leiklistin sé aðaláhugamál Sólveigar á hún sér önnur áhugamál sem hún reynir að sinna. Hún byrjaði til að mynda nýlega að stunda sjósund og er komin einkaþjálfun með huggulegum hópi kvenna. „Mér finnst svo leiðinlegt að fara í líkamsrækt og þurfti smá spark í rassinn. Svo flutti ég reyndar nýlega og er komin með góðan garð þar sem ég er að rækta ýmislegt. Ég keypti mér meira að segja stóra og þykka bók um garðrækt. Það er eiginlega helsta áhugamálið mitt um þessar mundir.“ Sólveig segir kostinn við það áhugamál einmitt vera að hún geti stundað það heima við og fjölskyldan getur tekið þátt. „Þetta er reyndar allt svolítið í klessu hjá mér ennþá, en ég er með kartöflur, gulrætur og jarðarber og eitthvert kál,“ segir hún hlæjandi.
Viðtalið birtist fyrst í amk, fylgiblaði Fréttatímans.
