Hin stórglæsilega Eva María Jónsdóttir skrifaði leiðara á dögunum, um af hverju hún vilji kjósa um áframhaldandi samningsviðræður við Evrópusambandið. Ekki hef ég sjálf myndað mér skoðun um þetta mál en ég verð að segja að þau rök sem hún Eva María telur upp eru ansi góð og skiljanleg:
Góðir samborgarar, heiðruðu kjósendur!
Ég er ekki sannfærð um að Evrópusambandið sé staður fyrir Ísland.
En ég er alveg sannfærð um að ég ætti betra með að mynda mér skoðun um þetta stórmál ef ég hefði í höndunum samningsdrög á milli þessa stóra sambands og þessa litla ríkis Íslands.
Ég er líka alveg sannfærð um að þjóðinni sé treystandi til að ganga til atkvæða um í fyrsta lagi að kjósa um framhald viðræðnanna og í öðru lagi að kjósa um hvort Ísland skuli ganga í sambandið eða ekki.
Ég minni á að þjóðir hafa kosið oftar en einu sinni að standa utan við sambandið í þjóðaratkvæðagreiðslu þegar samningur liggur fyrir.
Ég minni líka á að það er hægt að ganga úr Evrópusambandinu.
En ég man ekki eftir neinu ríki sem það hefur gert.
Hér stend ég sem ein undirskrift af rúmlega 50.000.
Sem húsmóðir hef ég lent í ýmsu um dagana: Ég hef farið með börnin mín hingað niður á Austurvöll og mótmælt, við höfum sparkað saman í grindverk og staðið friðsamleg á víxl. En það er nokkuð flókið að útskýra fyrir börnunum hverju verið er að mótmæla. Þá er ágætt að geta sett upp hliðstæðar aðstæður í einni fjölskyldu.
Sýnishorn af ónefndu heimili í gær, föstudagskvöld:
Krakkar, ef þið verðið góð þá megiði velja mynd til að horfa á.
Krakkarnir voru yndisleg, sögðu að ég væri besta mamma í heimi og svo framvegis. Mér fannst ég hafa þau gjörsamlega í vasanum. En þá mundi ég allt í einu, að ég er á móti sjónvarpsglápi. Ég var komin í klemmu, var búin að lofa þeim að þau mættu velja mynd, en hætti svo bara við og sagði þeim að það væri kominn upp ákveðinn uppeldislegur ómöguleiki, með því að leyfa þeim að velja mynd væri ég að ganga gegn mínum skoðunum og þau mættu þar af leiðandi alls ekki velja mynd. Og ekki nóg með það, heldur ætlaði ég að taka sjónvarpið úr sambandi, setja það aftur í kassann sem það kom í og senda það alla leið til Kína.
Krakkarnir voru rosalega ósátt og sögðu þetta ekki réttlátt, því það væri búið að lofa og það mætti ekki svíkja loforð. Ég sagði að þau hefðu misskilið mig, ég hefði ekki meint þetta svona afgerandi, heldur meira bara svona til að fá þau til að segja að ég væri besta mamma í heimi. Væri ég það ekki örugglega áfram?
Á sama hátt má spyrja viljum við endilega styðja áfram ríkisstjórn sem segir eitt og segist svo ætla að gera annað.
Takið eftir því, að það er enn hægt að standa við stór orð.
Hér er verið að mótmæla því sem hvert mannsbarn sér að er óboðleg framkoma valdamestu manna samfélagsins í garð óbreyttra kjósenda.
Það finnst að minnsta kosti rúmlega 50.000 Íslendingum sem skrifuðu undir svohljóðandi yfirlýsingu:
Við undirrituð skorum á Alþingi að leggja til hliðar tillögu til þingsályktunar um að draga til baka umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu og boða til þjóðaratkvæðagreiðslu. Þar verði spurt:
Vilt þú ljúka aðildarviðræðum við Evrópusambandið, sem hófust með ályktun Alþingis 16. júlí 2009, eða vilt þú slíta þeim?
Þetta er það sem 50.000 manns vilja kjósa um. Við viljum ekki láta bjóða okkur að kjörborði þar sem möguleikarnir eru einhverjir aðrir og leiða til einskiss.
Þessir rúmlega 50.000 íslendingar eru ekki að biðja um að fá að rífa sig upp úr rúmmunum til þess að fá að setja bara einhvern kross í einhvern kassa án þess að niðurstaðan leiði til einhvers. Það væri sóun á mannstundum heillar þjóðar.
Í þeim aðstæðum er hvergi möguleiki til að tjá hug þjóðar sem hugsanlega vill ljúka viðræðum við Evrópusambandið og kjósa síðan aftur um þann samning sem kemur út úr þeim viðræðum. Hugsanlega vill þjóðin það ekki.
Allt tal um ómöguleika er þegar orðið tómt grín. Öllum er sama þó ráðherrar finni fyrir óróleika í stólunum sínum á meðan samninganefnd reynir að fá fram góðan samning fyrir Ísland og Íslendinga í nútíð og framtíð.
Ríkisstjórnir hafa áður verið í ómögulegri stöðu eins og menn hafa bent á.
En það er ekki ómögulegt að skipta um ríkisstjórn. Það er jafnan gert á 4ra ára fresti og jafnvel oftar.
Betra er heilt en illa gróið. Því miður verður sambandið á milli þessarar ríkisstjórnar og kjósenda aldrei meira en gróið úr þessu.
Það verður aldrei heilt aftur.
Það hefði nefnilega verið klókt af þessari ríkisstjórn að standa við þau loforð sem gefin voru fyrir kosningar og taka niðurstöðunni. Það hefði verið eðlilegt og vottur um stærri hug en þann smáa hugarheim sem við höfum fengið óþægilega innsýn í að undanförnu.
Allur sá skottís sem stiginn hefur verið síðustu vikur er álitshnekkir fyrir stjórnvöld en um leið tækifæri til að dansa í takt fyrir okkur hin. Okkur hin sem viljum að menn geri það sem þeir segji og segji það sem þeir meini.
Ég legg til að við segjum saman JÁ 14 sinnum, til marks um samstöðu okkar árið 2014:
Heilindi
Sannsögli
Heiðarleiki
Framtíðarsýn
Bjartsýni
Samstöðu
Vandvirkni
Lýðræði
Vinnusemi
Ósérhlífni
Auðmýkt
Metnaði
Fagmennsku
VIÐ VILJUM KJÓSA!
Takk fyrir samveruna.
Kidda Svarfdal er ritstjóri og eigandi Hún.is en hún er frá Djúpavík á Ströndum. Hún fór á bát og snjósleða í skólann þegar hún var lítil og var í heimavist í Finnbogastaðaskóla. Hún hefur haft gaman að krossgátum og íslensku frá unga aldri og hefur skrifað ljóð, sögur, pistla og fleira. Ásamt því að skrifa á Hún.is er Kidda, ásamt fjölskyldu sinni, mikið í Djúpavík þar sem fjölskyldan er með ferðaþjónustu.
