Þegar Katrín var lítil sagði hún að sig langaði að verða mótorhjólalögga. Eftir að hafa lokið tveimur háskólagráðum ákvað hún að láta drauminn rætast. Hún er reyndar ekki komin á mótorhjól, en í lögreglubúningurinn er kominn í hús.
Katrín Ýr Árnadóttir útskrifaðist sem lögreglumaður úr Lögregluskóla ríkisins í síðustu viku með einkunnina 9,47, sem er hæsta einkunn sem gefin hefur verið við skólann. Hún var í hópi síðustu nemenda sem skólinn útskrifaði, en hann hefur nú verið lagður niður. Næsta haust færist námið yfir á háskólastig.
Sló út kennarann sinn
Katrín, sem er að verða 28 ára, hafði lengi haft það bak við eyrað að sig langaði að verða lögreglumaður, en hún kláraði engu að síður BA gráðu í félagsfræði við Háskóla Íslands og meistaragráðu í afbrotafræði í Ástralíu áður en hún lét slag standa í fyrravor og fór í Lögregluskólann.
„Ég er mjög ánægð með þennan árangur. Árni Sigmundsson, sem er yfir grunnnámsdeildinni, átti hæstu einkunnina fyrir og hann var búinn að grínast með ég væri að fara ná sér og að hann yrði að gefa mér lélega einkunn í einhverju prófi til að koma í veg fyrir það. Mig grunaði því að þetta gæti gerst. Það var samt ekki markmiðið mitt að ná hæstu einkunn. Ég vildi bara standa mig vel og gera eins vel og ég mögulega gat. Svo uppskar ég þetta, sem var góður bónus,“ segir Katrín en til að komast inn í Lögregluskólann þurfti hún að undirgangast krefjandi inntökupróf, þar sem aðeins 16 af þeim 160 sem sóttu um komust inn.
Vildi ögra sjálfri sér
En hvað kom til að hún ákvað að fara í lögregluna? „Þegar ég var í félagsfræðinni í HÍ kviknaði áhugi minn á afbrotafræði og mig langaði að læra meira af henni. En á sama tíma var ég aðeins að spá í lögguna. Ég endaði á því að sækja um í lögreglunni og í háskóla í Ástralíu á sama tíma. Ég var boðuð í inntökupróf í lögreglunni en var mjög spennt fyrir Ástralíu. Ég fékk líka smá styrk og valdi að fara út,“ segir Katrín, en hana langaði að upplifa smá ævintýri. Fara út fyrir þægindarammann. Fjarlægðin heillaði hana og var ein af ástæðunum fyrir því að Ástralía varð fyrir valinu. „Mig langaði að ögra sjálfri mér. Maður fer skreppur ekkert heim yfir helgi ef maður fær heimþrá í Ástralíu, eins og hefði verið hægt hefði ég farið til Svíþjóðar. Mig langaði að standa á eigin fótum og ekki skemmdi góða veðrið fyrir.“
Vildi verða mótorhjólalögga
Katrín dvaldi í þrjú ár í Ástralíu, en eftir að hafa lokið eins og hálfs árs námi var hún ekki alveg tilbúin að fara heim. „Ég var búin að eignast helling af vinum úti og komin með mitt líf, mig langaði því ekki heim strax. Ég fór að vinna eftir að ég kláraði skólann en var aðallega í því að njóta lífsins, þangað til ég fékk nógu mikla heimþrá til að koma aftur heim. Það var í maí á síðasta ári,“ segir Katrín, en þegar heim var komið sótti hún um í Lögregluskólanum.
„Ég fann að ég var ennþá spennt fyrir lögreglunni og námið stóðst klárlega allar væntingar. Þetta var mjög skemmtilegt. Starfið er líka spennandi og fjölbreytt, og í rauninni alveg einstakt. Ég er mjög spennt fyrir því að fá að mæta vinnuna og vita ekkert í hverju ég mun lenda. Það hljómar miklu meira spennandi en að vera í 8 til 4 skrifstofuvinnu. Bróðir minn heldur því fram að ég hafi sagt þegar ég var krakki að ég ætlaði að verða mótorhjólalögga, þannig ætli þetta hafi ekki verið draumur frá því ég var lítil,“ segir Katrín kímin.
Efaðist um ákvörðunina
Hún segir það vissulega óvenjulega leið að klára tvær háskólagráður og fara svo í nám sem á þeim tíma var ekki kennt á háskólastigi. Þær voru engu að síður tvær í útskrifarhópnum með meistaragráðu, hún í afbrotafræði og önnur í lögfræði. Sjálf telur hún að reynsla sín og menntun komi til með að nýtast sér vel í lögreglunni.
Katrín segist hafa skynjað það í kringum sig, þegar hún var að hefja nám í skólanum, að sumum þætti þetta skrýtin ákvörðun, fyrst hún væri nú búin að hafa fyrir því að mennta sig svona mikið. Sjálf staldraði hún meira að segja aðeins við. „Ég fann það sjálf, þegar ég var að sækja um í Lögregluskólanum, að ég efaðist um þessa ákvörðun af því ég var búin að ljúka svona miklu námi. Ég viðurkenni alveg að þetta fór í gegnum hausinn á mér. En innan lögreglunnar hef bara upplifað jákvæð viðbrögð við því að ég sé búin að læra svona mikið.“
Aðspurð hvort hana langi til að starfa á ákveðnu sviði innan lögreglunnar segir hún rannsóknarlögregluna heillandi vettvang. „Maður þarf auðvitað að vinna sig upp í það. Þó ég sé með einhverjar háskólagráður þá fæ ég enga stöðu út á það. Ég verð að sýna mig og sanna.“
Stundum súrrealískar aðstæður
Þrátt fyrir að vera rétt útskrifuð er Katrín búin að fá nasaþefinn af lögreglustarfinu, en námið er að hluta til starfsnám. Þá er hún með ráðningarsamning hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu út septembermánuð. Hún er hins vegar á leið í starfsviðtal síðar sama dag og við hittumst og bindur vonir við að eitthvað jákvætt komi út úr því. „Ég er auðvitað ennþá að læra að vera lögreglumaður. Það eru margir sem koma inn í skólann með starfsreynslu, hafa starfað sem afleysingarlögreglumenn úti á landi, þannig ég er svolítill nýgræðingur stundum. En ég er alveg að elska þetta og er mjög spennt fyrir vetrinum.“
Í skólanum eru tilvonandi lögreglumenn undirbúnir fyrir flest það sem getur gerst í raunveruleikanum og Katrín segist hingað til ekki hafa lent í aðstæðum sem hafa komið sér á óvart. „Það eru auðvitað ýmis mál sem hafa komið upp í sumar, sem hafa ratað í fjölmiðla, þar sem ég hef tekið þátt í aðgerðum. Stundum eru þetta súrrealískar aðstæður, akkúrat þegar hlutirnir eru að gerast, og maður finnur spennuna magnast upp. Það er alltaf smá spenna í þegar eitthvað alvarlegt er í gangi.“
Minna drama í strákunum
Katrín kann vel við sig innan um strákana í lögreglunni og yfirleitt er hún eina stelpan á vaktinni. Hún bendir þó að konum sé að fjölga í stéttinni jafnt og þétt. Í árganginum á undan henni í skólanum voru konur til dæmis í fyrsta skipti í meirihluta.
„Það er minna drama í kringum strákana, svo það fínt að vinna með þeim,“ segir hún og hlær. „Ég er líka fegin að hafa ekki verið í síðasta árgangi með tíu öðrum konum. Ég veit ekki hvernig þær komust fyrir. Við vorum bara fimm og dótið okkar tók allan klefann þegar við vorum að fara í íþróttir.“
En hvernig er það þegar á hólminn er komið, eru konur í sömu verkefnum og karlar? „Konur fara í útköll til jafns við karla, en ég er alveg með augun opin fyrir því hvort það er verið að vernda mig af því ég er kona. Auðvitað vil ég ekki að það sé þannig. En það getur munað um það að vera 60 kíló eða 100 kíló þegar það kemur til átaka,“ segir Katrín sem sjálf er frekar nett. „Ég er samt drullusterk,“ segir hún og hlær. Blaðamaður efast ekki um það, enda er hún búin að fara í gegnum strembið nám í Lögregluskólanum, ásamt því að stunda crossfit af kappi. Þá er Katrín mjög ákveðin og kappsöm, sem hún telur ágætiseiginleika innan lögreglunnar, þó hún hafi stundum gert foreldrum sínum og kennurum erfitt fyrir með sterkum skoðunum sínum hér áður fyrr.
Skrýtið að fara í búninginn
Hún kann vel við sig í lögreglubúningnum, en viðurkennir að hafa verið mjög meðvituð um sjálfa sig fyrst þegar hún klæddist honum. „Það var mjög skrýtin tilfinning fyrst. Ég man eftir því þegar ég stóð fyrir aftan stólinn minn í skólanum í fyrsta skipti í búningnum, þá hugsaði ég hvað ég væri búin að koma mér út í. Það var skrýtið að vera allt í einu komin í búning, sérstaklega að fara út í honum í fyrsta skipti. Maður þarf að venjast því að það sé horft á mann, en ég held að ég hafi náð að venjast því ágætlega núna.“
Mynd/Hari
Viðtalið birtist fyrst í amk, fylgiblaði Fréttatímans.
