Arna Stefanía náði frábærum árangri á sínu fyrsta stórmóti fullorðinna í frjálsum íþróttum um síðustu helgi. Henni fannst erfitt að upplifa bakslag eftir að vera talin rísandi stjarna á unglingsárunum og er glöð með að vera búin að ná sér aftur á strik.
„Það bjuggust ekkert margir við einhverju af mér, enda er ég nýbyrjuð í þessari grein. Ég var 36. á listanum og það voru 24 sem komust áfram í undanúrslit. Það bjóst því enginn við því að ég kæmist áfram,“ segir Arna Stefanía Guðmundsdóttir grindahlaupari sem kom bæði sjálfri sér og öðrum á óvart með árangri sínum á EM í frjálsum sem fór fram í Hollandi um síðustu helgi. Hún komst í undanúrslit í 400 metra grindahlaupi og bætti persónulegt met um hálfa sekúndu, en þetta var hennar fyrsta stórmót í flokki fullorðinna.
Ætlaði að fá tvö hlaup
„Þegar ég kom inn á völlinn þá ákvað ég bara að njóta þess að vera þarna. Ég var glöð og var ekkert að missa mig úr stressi. Ég var ánægð með að vera komin svona langt og allt annað var bónus. Svo kom ég önnur í mark og flaug inn í undanúrslit,“ segir Arna glöð í bragði, en hún endaði í 18. sæti á mótinu. „Það veitir manni svo mikla hamingju þegar eitthvað gengur eftir sem maður er búin að vinna lengi að. Innst inni vissi ég alveg að ég gæti þetta en fólk í kringum mig var meira í því að segja mér að gera bara mitt besta og kannski draga aðeins úr væntingunum. En ég ætlaði mér að fá tvö hlaup.“
Á góða möguleika
Arna æfði áður sjöþraut en meiddist illa árið 2014 sem varð til þess að hún endurskoðaði keppnisgreinarnar sínar. „Ég og þjálfarinn minn, Ragnheiður Ólafsdóttir, ákváðum að prófa þessa grein í fyrra og það gekk strax mjög vel. Mér hefur alltaf þótt skemmtilegra að hlaupa en að kasta og stökkva. Og þegar maður er að finna sig vel í einhverri einni grein þá á maður bara að halda sig við hana. Ef ég fer aðeins niður í tíma þá er ég komin á mjög góðan stað í heiminum. Ég held ég eigi góða möguleika á því að verða góð í þessu,“ segir hún nokkuð ákveðin.
Barnastjarna og bakslag
Strax sem unglingur þótti Arna mjög efnileg frjálsíþróttakona og var talin rísandi stjarna í sjöþrautinni, en svo kom bakslag sem var henni erfitt. „Ég var hálfgerð barnastjarna þegar ég var 15 til 16 ára. Svo kom pása þangað til ég varð 18 ára og það var mjög erfitt tímabil. Þetta gerist oft með krakka, sérstaklega stelpur. Ég var bara að þroskast, að byrja í menntaskóla og svona. Var að hugsa svo mikið. Þegar ég var 15, 16 ára þá fór ég bara á mótin án þess að hugsa. En ég hef þroskast mikið og er hætt að hugsa um að mér gangi illa. Ég þarf samt að hugsa um matinn og svefninn og það kemur allt með auknum þroska.“
Ekkert gekk upp
Arna var að því komin að hætta á sínum tíma, þegar ekkert var að ganga upp hjá henni. „Ég var komin með ógeð. Fannst allt snúast um þetta án þess að nokkuð gengi. Ég vissi það þegar ég mætti í hlaup að ég var ekki að fara að gera góða hluti, því formið var ekki gott. Ég var ekki á ná tíma sem ég hafði náð tveimur árum áður. Gleðin við að koma til baka er því ótrúlega mikil og sterk. Ég byrjaði að koma til baka í fyrra og þetta er bara æði. Það er líka gott að finna að maður getur „performað“ á stórmóti, það er nefnilega svo auðvelt að „koxa“ þar,“ segir Arna og brosir. Hún er á blússandi siglingu núna og góður árangur gefur henni aukinn kraft og metnað til að standa sig enn betur. „Ég held líka að það sé mun auðveldra að fókusera á eina grein og ná hámarksárangri,“ bætir hún við.
Stefnir á Tókýó 2020
Markmið Örnu er að komast á ólympíuleikana í Tókýó árið 2020, en hvað hún gerir eftir það er óvíst. Hún verður 21 árs í haust og á því nóg eftir sem íþróttamaður. „Ég verð bara 25 ára þegar næstu ólympíuleikar fara fram, sem þykir frekar ungt í þessari grein,“ segir Arna, en sumar konur eru að keppa langt fram á fertugsaldur.
Arna segir það geta verið töluvert kostnaðarsamt að taka þátt í mótum erlendis. Frjálsíþróttasambandið borgar reyndar kostnaðinn við stórmót en til að ná árangri verður íþróttafólk reglulega að sækja minni mót erlendis, en þann kostnað þarf að greiða úr eigin vasa. „Stundum er hægt að fá styrki frá ÍSÍ, en þeir duga aldrei alveg. Ég er bara heppin að eiga góða foreldra sem styðja mig og hafa alltaf gert. Bæði fjárhagslega og með því að fylgja mér á mót. Þau hafa mætt á öll mót frá því ég var pínulítil og ég held að það hjálpi mikið andlega að hafa einhvern sem stendur alltaf 100 prósent við bakið á manni,“ segir hún einlæg.
Þarf að færa fórnir
Arna lauk stúdentsprófi fyrir ári og í vetur starfaði hún í grunnskóla og við að þjálfa litla krakka sem voru að stíga sín fyrstu skref í frjálsum íþróttum. Í haust stefnir hún hins vegar á nám í lögfræði við HR. „Kærastinn minn er í lögfræði í HÍ og mér líst svo vel á það sem hann hefur verið að gera,“ útskýrir Arna sem er spennt fyrir því að takast á við nýtt verkefni í haust.
Ljóst er að það verður nóg að gera hjá henni, enda æfir hún allt upp í átta, níu sinnum í viku. Sex sinnum í viku með þjálfara og svo tekur hún léttari æfingar sjálf. Það gefst því ekki mikill tími til tómstundaiðkunar og hún getur ekki leyft sér hvað sem er, en hún á stóran vinahóp sem hún reynir að hitta eins og oft og hún getur.
„Ég get ekki farið á tónleika með Beyoncé í London, því þá ruglast æfingarnar mínar. Ég var til dæmis með miða á leikinn Ísland – England á EM í Frakklandi, en komst ekki. Ég var fyrst frekar fúl, en lífið mitt snýst bara um að hlaupa og þetta fer ekki saman. Stundum hugsa ég samt: „Djöfull er ég klikkuð að vera að eltast við einhvern tíma og hoppa yfir grindur,““ segir hún kímin. „Ég fer heldur ekki með vinkonum mínum í verslunarferð til London, ég hef bara ekki tíma í það. En það kemur kannski seinna.“
Frekar leiðinlegt par
Kærastinn hennar Örnu æfir handbolta með Val, og saman lifa þau og hrærast nánast alfarið í heimi íþróttanna. „Við gerum eiginlega ekkert annað á kvöldin en að rúlla okkur, borða hollan mat og fara snemma að sofa. Við erum frekar leiðinlegt par, þannig séð,“ segir Arna og skellir upp úr. „Við förum aldrei niður í bæ að djamma eða neitt slíkt og förum eiginlega aldrei út að borða. Við höfum til dæmis aldrei farið á Sushi Samba, sem er eitthvað sem öll pör hafa gert. En það er markmiðið að gera það þegar ég á afmæli. Og við höfum bætt okkur í að hitta vini í ís, bjóða í mat og svona.“
Arna telur að það geti verið erfitt fyrir íþróttafólk að vera í sambandi með einhverjum sem þekkir ekki álagið sem fylgir æfingum og keppni af eigin raun. „Ég held einfaldlega að það myndi ekki ganga. Ég held að fólk átti sig ekki á því hvað maður getur verið eigingjarn og sjálfselskur þegar maður er að reyna að ná árangri. En við hjálpum hvort öðru og bætum hvort annað. Við getum talað um það sem við erum að gera og skiljum hvort annað.“
Mynd/Hari
Viðtalið birtist fyrst í amk, fylgiblaði Fréttatímans.
