Sumarsólstöður, drungalegar nætur, svartir morgnar og miðnætursól. Þetta er eitt af stóru málunum sem borið hefur upp á Alþingi að undanförnu, en ráðamenn þjóðarinnar eru margir á því að taka eigi upp sumar- og vetrartíma á Íslandi eins og tíðkast á meginlandi Evrópu.
Það er ekkert grín að dandalast í klukkunni
Eins og það sé alveg æðislegt að dandalast í klukkunni. Hart hefur verið tekist á um málið undanfarna daga, (í alvöru) umræðuþræðir á opinberum miðlum þróast út í hálfgerða vitleysu og þeir eru til sem eru harðlega mótfallnir því að fikta í sólarhringnum þegar sól tekur að rísa á himni.
En græðum við ekki 60 mínútur á dag?
Athugasemdir á borð við: „Hafa ráðamenn þjóðarinnar ekkert betra við tíma sinn að gera en að rífast um klukkuna?” hafa skotið upp kollinum. Andsvör á borð við: „En krakkar! Við græðum klukkutíma á dag! Snúið vísunum!” hafa ómað um rafheima og svona mætti lengi telja.
Bandaríkjamenn orðnir uppgefnir, vansvefta og geðvondir
En það er ekkert grín að fikta í klukkunni, krakkar mínir. Bandaríkjamenn eru alveg að verða brjálaðir á „daylight saving” eins og fyrirbærið heitir vestanhafs og Evrópubúar mæta örþreyttir til vinnu í lok mars hvert ár, (nema þeir sem sofa yfir sig) og svo koma flestir að lokuðum dyrum, klukkutíma of snemma, í lok október. Með hor í nös, kaffi í brúsa og trefil um háls.
„En mamma, það er ennþá nótt úti?”
Vinkona mín stormaði með börnin sín á leikskólann klukkan sex að morgni fyrir stuttu …. fattaði ekki að klukkunni hafði verið breytt. Stóð bara úti í ískulda með undrandi börnin og velti því fyrir sér hvers vegna enginn var á ferli. Hún er Íslendingur eins og ég. Hafði ekki enn lært inn á evrópska klukkusiði þegar hún rauk út með börnin um miðja nótt og kom að lokuðum leikskóladyrum.
„Sæl vertu … þetta er yfirmaður þinn … þú ert þó ekki hætt í vinnunni?”
Nokkrum mánuðum síðar svaf ég yfir mig. Kom klukkutíma of seint til vinnu í lok mars. Alveg miður mín og þið getið rétt ímyndað ykkur hver ástæðan var. Klukkunni hafði verið flýtt. Ég var með höfuðverk í mánuð. Ekki vön vitleysunni.
Viðkvæmir eru beðnir að gæta varúðar:
Klara Egilson er íslenskur blaðamaður búsettur í Osló. Hún hefur gengt ritstörfum frá unga aldri og gaf út sína fyrstu smásögu sex ára að aldri: “Kartaflan sem fann alltaf vitlausa lykt” en hefur skrifað allar götur síðan og er ekki ókunn íslenskum fjölmiðlum. Hún er elsk á orð, fagra muni og umfram allt; fjölbreytileika mannlífsins. Klara gegnir í dag stöðu aðstoðarritstjóra HÚN.IS og tekur á ýmsu í umfjöllunum sínum.
